A study Of the Modern Works by Masters کتاب شاهکارهای نقاشی ایران

The Qajar painting school refers to artworks produced during the Zand period that continued through the Qajar era and slightly beyond. This style holds a special place as a cohesive and structured school of painting in Iran, encompassing all the thematic and practical characteristics of a formal painting tradition. It primarily emerged from the blending of traditional Iranian painting features with elements and techniques from European painting.

Although works resembling this style existed to some extent as early as the Safavid period in Iran—often referred to as Farangi Sazi (“Europeanization”)—the style took a distinct and recognizable form during the Zand period and continued into the Qajar era. The development of painting was largely dependent on the royal court, with kings and princes serving as the main patrons and supporters of the arts.

During the reign of Fath-Ali Shah, the mural painting style began. Beautiful murals depicting Agha Mohammad Khan and Fath-Ali Shah in Karaj, on the ruins of a small palace (Kushki) near the New School of Agriculture, vividly recall the artistry of the Qajar period

مکتب نقاشی قاجار به آثار نقاشی اطلاق میشود که در دوره زند شروع شد و تا دورهٔ قاجار و کمی پس از آن امتداد یافت. این شیوه به عنوان سبکی منسجم و مکتبی متشکل در نقاشی ایران از جایگاه ویژهای برخوردار است که همه ویژگیهای موضوعی و کاربردی یک مکتب نقاشی را دارد. این شیوه بیشتر از تلفیق ویژگیهای هنر نقاشی سنتی ایرانی با عناصر و شیوههای از نقاشی اروپایی شکل گرفت. هرچند آثاری نزدیک به این شیوه از دوره صفوی در ایران تاحدی مرسوم بود و «فرنگی سازی» نامیده میشد، اما ابتدا در دوره زند و در ادامه آن در دوره قاجار شکل مشخص خود را یافت. پرورش هنر نقاشی بیشتر وابسته به دربار بود و شاهان و شاهزادگان مهمترین سفارش دهندگان آثار هنری و تنها حامیان هنر بودهاند. در روزگار فتحعلی شاه سبک «دیوار نگاری» شروع شد. دیوار نگارههایی زیبا از آقا محمدخان و فتحعلی شاه در کرج، در خرابههای «کوشکی» در نزدیکی مدرسه جدید کشاورزی به خوبی یادآور نقاشی دوره قاجار است.