شاهنامه اثر فردوسی

شاهنامه فردوسی

شاهنامه نفیس فردوسی

فردوسی شاهنامه را بر پایه داستانهای کهن و اساطیری ایران سروده است و نه افسانه ها و خیالات خود. خیلی به غلط گمان می کنند شاهنامه بر پایه واقعیت نیست و خیالپردازی های شاعرانه فردوسی است. زمانی که فردوسی سرودن شاهنامه را آغاز کرد سامانیان بر سریر قدرت بود ولی وقتی به انجام رسید غزنویان بردار امور مملکت بودند. غزنویانی که تبارشان به ترکان شرق آسیا می رسید. در واقع غزنویان از نسل همان تورانی بودند که در سرتاسر شاهنامه با ایرانیان در نبرد بودند و بدیها کردند و شکستها خوردند و تخفیف دادند.

یکی از مهمترین انتخابی که سلطان محمود غزنوی با علاقه بسیار زیادش به ادب فارسی، روی خوشی به فردوسی و اثرش نشان نداد، همین تبارشناسی بود. به همین دلیل فردوسی قدر ندید و در آخر عمر بر صدر ننشست و همانگونه که در ابیات آغازین رستم و اسفندیار میبینیم، توان خرید حتی یک گوسفند را هم ندارد. فردوسیای که از طبقه دهقانان بود و مال و منال داشت و ضیاع و عقار… و همه آنها را صرف خریدن داستانهای منثور پهلوانی ایرانی کرد و عمر در این راه نهاد. به هر روی و راه «شاهنامه» پسند محمود نیفتاد و اجازه استنساخ و رونوشت برداری را نمی دهد و به همین علت ابیات جعلی و افزوده های بسیار زیادی در آن راه یافت. زیرا هر کسی بر حسب ظن خود گمانی برد و بیتها و داستانهایی بدان افزود.