Book - The Story of the Daughters of Quchan حکایت دختران قوچان
کتاب حکایت دختران قوچان در ابتدا به واقعه فروش دختران قوچان به ترکمانان و ارامنه عشق آباد و به اسارت رفتن زنان باشقانلو در زمان حکمرانی سالار مفخم در بجنورد و حکومت حاج غلامرضا آصفالدوله در خراسان میپردازد. این اتفاق شوم در زمان سلطنت مظفرالدین شاه و پیش از مشروطه و در بهار ۱۳۲۳ هجری قمری برابر با نوامبر ۱۹۰۵ میلادی افتاد.
از این گونه رویدادهای تلخ تاریخی گرچه در گذشته نیز روی داده بود اما یکی از زمینه های ناآرامی را فراهم آورد و با توجه به شرایط سیاسی آن دوره به سرعت تبدیل به تظلم خواهی گردید. اما نکته مهم کتاب آن است که نویسنده در پی یافتن علت کم رنگ شدن این واقعه در سالهای پس از مشروطیت است.
وی به مقایسة فروش دختران قوچان و به چوب بستن ۳ تاجر قند در تهران پرداخته و معتقد است با پیروزی انقلاب مشروطیت در ایران، زنان مانند همیشه در تاریخ مردنگار به فراموشی سپرده شدهاند و با عنوان از یاد رفتههای انقلاب مشروطه از آن واقعه یاد میکند.
The book The Story of the Girls of Quchan begins with the tragic incident of the sale of the girls of Quchan to Turkmens and Armenians of Ashgabat, and the captivity of the Bashqenlu women during the rule of Salar Mofakham in Bojnurd and Haj Gholamreza Asaf al-Doleh in Khorasan. This unfortunate event occurred during the reign of Mozaffar ad-Din Shah, before the Constitutional Revolution, in the spring of 1323 AH (November 1905 CE).
Although similar painful historical events had happened before, this one became a catalyst for unrest and, given the political climate of the time, quickly turned into a national outcry for justice. However, the key point of the book is that the author seeks to uncover the reasons why this event faded into obscurity in the years following the Constitutional Revolution.
The author compares the sale of the girls of Quchan with the public flogging of three sugar merchants in Tehran, arguing that with the victory of the Constitutional Revolution in Iran, women—once again, as throughout male-written history—were forgotten. She refers to them as the forgotten women of the Constitutional Revolution.
The author laments the neglect of women in historical narratives. She argues that at the outset of the Constitutional Revolution, writers such as Kasravi and Taqizadeh mentioned the story of the girls of Quchan as one of the symbols of tyranny and as a cause that led to the Constitutional Movement. However, in later writings and in the works of historians such as Dr. Mehdi Malekzadeh and Fereydoun Adamiyat, there is little or no trace of this event.
نویسنده از نادیده گرفتن زنان در تاریخ گلهمند است. وی معتقد است در ابتدای انقلاب مشروطه نویسندگانی همچون کسروی و تقی زاده از حکایت دختران قوچان به عنوان یکی از مسائل جور و استبداد و از علل و اسباب جنبش مشروطه یاد کردهاند اما در نگارشهای بعدی و در آثار نویسندگانی همچون دکتر مهدی ملکزاده و فریدون آدمیت کمتر اثری از این رویداد دیده میشود.
نجمآبادی در نتیجهگیری کتاب خود میگوید: «شاید یاد آوردن و بازگویی حکایت دختران قوچان آغازی برای جبران مردنگاری تاریخهای کنونی انقلاب مشروطیت باشد و توجه پژوهشگران و تاریخ نگاران را به گونهای دیگر از تاریخنگاری معطوف دارد که زنان دیگر حاشیه بر متن و چند صفحهای ضمیمه بر اصل نباشند و با توجه به گونهمندی فرهنگ و تاریخ دریچههای تازهای به شناخت فرهنگ و تاریخ گشوده شود.» وی همچنین بازنگاری حکایت دختران قوچان را در انقلاب مشروطه تلاشی میداند برای شناخت زنورانه تاریخ و ضرورت نگارش زنان بر صفحه تاریخ.